Het begon ’s morgens al vroeg, om 7 uur liep de wekker af. Er was nog veel te doen voordat de rit kon gaan beginnen.
Het bestuur en een aantal vrijwilligers zouden al om 8 uur op het Marktveld zijn, om de hele zaak op te bouwen en klaar te zetten.
Ik ben zelf thuis nog wat aan het rommelen geweest en had me voorgenomen om rond 10.00 uur te verschijnen op de place to be op de 27e juni. Het was nog vrij rustig op die tijd en er waren nog niet veel motorrijders gearriveerd en ook de minder valide passagiers waren nog niet aanwezig op een enkele uitzondering na.
Na de koffie en wat te hebben rondgekeken, begon het lekker druk en ook gezellig te worden. Er was muziek en er werd druk gepraat en gelachen.
Je ziet steeds elk jaar ook weer dezelfde gezichten terug en ook dat schept een band. Ik had mijn motor vooraan gezet op de plaats waar hij hoorde te staan, zodat mijn passagier hem makkelijk zou kunnen vinden.
Toen we elkaar wat later ontdekten bij mijn motor, werd ik omarmd en geknuffeld, want hij was zo blij dat hij met me mee mocht rijden.
Ieder jaar zat hij bij een papa achterop en hij wilde zo graag eens met een mama meerijden en nu was dat op zijn verzoek gelukt dit jaar.
Mijn passagier had het downsyndroom en kon ook niet praten.
Wel hoorde hij me en begreep ook goed wat ik vertelde en was heel enthousiast.
Ik maakte kennis met zijn ouders en heb ze verzekerd, dat ik goed op hem zou passen. Tot aan de start hebben we gezellig zitten kletsen en mijn Frans, zo heette hij, heeft in die tijd de motor uitgeprobeerd.
Kijken hoe hij erop moest komen, hoe hij zat en waar hij met zijn benen moest blijven, kortom, een algemeen rondje rond de motor. Hij kon bijna niet wachten en na nog een spannend half uurtje ging de rit dan eindelijk van start.
Helemaal opgewonden was hij ervan en bij het rondje Vught, waarbij we voor de 2e keer over het Marktveld kwamen, stond zijn familie enthousiast naar hem te zwaaien en Frans terug zwaaien natuurlijk met een smile van oor tot oor. Dat is altijd het fijne van een zijspiegel, je kunt zo lekker meekijken.
Onderweg was het enthousiasme van alle passagiers niet van de lucht en werd er druk gezwaaid en geroepen naar elkaar en naar alles wat langs de weg stond. Toeteren, bellen of een zwaailicht en hier en daar muziek op de Goldwing motoren, alles werd erbij gehaald om toch maar te laten horen dat we er wel degelijk aankwamen, met zo’n kleine 200 motoren.
Op het rustpunt waren er genoeg koeken en fris voor iedereen en kon je zoveel nemen als je wilde, want het was erg warm die dag. Er was voor extra drinken gezorgd en daar werd dan ook druk gebruik van gemaakt.
Nadat Frans me had duidelijk gemaakt, dat hij toch nog even naar het toilet wilde, was het weer tijd om de rest van de rit af te maken.
Het was een mooie landelijke rit en we konden overal goed doorrijden, dankzij de verkeersregelaars met ondersteuning van Marechaussee en Politie.
Geweldig, zoveel mensen die zich inzetten om deze dag tot een succes te maken, echt hartverwarmend.
Bij de aankomst weer op het Marktveld, was het een drukte van belang.
Familie en bekenden stonden de passagiers weer op te wachten en de verhalen waren niet van de lucht.
Frans heb ik beloofd, dat hij volgend jaar weer met me mee mag rijden als hij wil. Weer bij een mama achterop.
Het blijft een bijzondere en dankbare bezigheid om zo’n dag mee te maken.
Zoveel blije en gelukkige gezichten en zoveel enthousiasme, daar krijg je het nog warmer van, dan het op die dag al was.
En dus tot volgend jaar maar weer, want dan doe ik graag weer mee.
Joke Lexmond