Een leuke activiteit, een motortoertocht voor gehandicapten…
Ik kijk er altijd naar uit als het warmer wordt in de maand juni.
Ik ben 53 jaar, totaal blind, maar wel een motorliefhebber in hart en nieren.
Als ik goed kon zien, zou ik graag zelf op een motor gereden hebben.
Toch was ik in mijn kinderjaren bang voor motoren.
Toen durfde ik niet bij iemand achterop.
Ze reden naar mijn idee veel te hard.
In de laat 70er jaren veranderde mijn visie, toen ik een jonge vrouw tegenkwam die ging motorrijden.
Zij geraakte bij mij snel uit beeld, doch in 1983 lukte het me toch, om bij een andere jonge meid (toen 20 jaar oud uit Tilburg), achterop de motor een paar motorritjes te maken.
Helaas; zij had het te druk, dus achterop een motor zitten zat er voorlopig niet in.
Pas in de midden 90-er jaren, kon ik me voor het eerst inschrijven bij een georganiseerde motortoertocht voor gehandicapten, die in Vught werd gehouden.
Ik vond het leuk om zowel bij een man als bij een vrouw achterop te zitten.
Nu heb ik al 14 keer meegedaan; Ik sla er geen een over.
Nadat ik een aantal keren bij een man achterop gezeten had, lukte het in 2005 om bij een vrouw de duopassagier te worden.
Ik voelde me prettig bij haar en ik ben met deze vrouw een paar keer buiten de motortoertocht om, een tocht gaan maken naar o.a. Bobbejaanland.
Helaas dwongen familie-omstandigheden haar, om met deze activiteit te stoppen, behalve de werkzaamheden rond het jaarlijkse motorevenement in Vught, dat blijft ze doen.
Ik heb altijd veel bewondering gehad voor vrouwelijke motorrijders en het lukte de laatste jaren meestal, om bij een vrouw op de motor ingedeeld te worden.
Het leuke van de motortoertocht is wel, dat ik veel verschillende motoren zie.
De laatste jaren zijn er een slordige 300 motoren op dit evenement aanwezig.
De sfeer is ook altijd gezellig en omdat ik redelijk gezond ben, spreek ik vaak meer motorrijd(st)ers dan gehandicapten, doch zij horen er naar mijn mening ook bij.
Het nadeel is dat de stoet motoren naar mijn idee langzaam rijdt. Dit moet ook wel, want als er zoveel motoren met gehandicapten achter elkaar rijden, is politiebegeleiding noodzakelijk.
Hardrijden is dan onmogelijk en het is nog gevaarlijk ook.
Mijn droomwens is, om ooit nog eens met een vrouwelijke motorrijder, ongeacht de leeftijd, een (of een paar) dagen rond te toeren. Dan kunnen we op de snelweg ook eens 120 km per uur (of harder in Duitsland en België) rijden.
Ondanks mijn blindheid, geniet ik van het motorrijden, als ik degeen die hem bestuurt kan vertrouwen.
Ik vind achterop een motor als duopassagier meerijden leuker, dan meerijden in een auto, als het weer het toelaat tenminste.
Ik ben zelf in het bezit van een motorpak, een integraalhelm en passend schoeisel en ben dus weer helemaal klaar voor volgend jaar.
Jan Vermue