Wat een stralende dag zou het vandaag worden en volgens de berichten goed motorweer. Regelmatig de zon, niet te warm en vooral geen regen en dat is gewoon het perfecte motorweer. De dag begon goed met een lekker ontbijt en veel koffie, precies zoals wij motorrijders dat graag hebben.
Manlief was al vroeg weg, dat heb je als je in de organisatie zit en ik kon het dus lekker rustig aan doen deze zondagochtend.
Alle tijd dacht ik, maar dat bleek al gauw een misvatting. Rond 11.00 uur denk ik bij mezelf; ik ga er ook maar eens vandoor en doe de poort open om de motor vast naar buiten te rijden, dan kan ik meteen opstappen als ik me in mijn pak heb gehesen.
Nou, de motor was nog geen millimeter van zijn plaats te krijgen en dat kon maar één ding betekenen, een lekke band! Nee hé, mijn achterband nog wel. De schrik sloeg me om het hart. Jeetje, op mijn netvlies zag ik al een huilende passagier op me staan wachten, want zijn motorrijder was nog niet gekomen.
Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel dat ik mijn afspraken niet na kan komen en dan nu nog wel zonder dat ik er ook maar iets aan kan doen. Als de bliksem gebeld met de ANWB, die me al gelijk melde, dat alle medewerkers in gesprek waren en dat ik rekening moest houden met enige wachttijd, omdat het erg druk was op het moment. Het zal eens niet zo zijn! Ja wat wil je, van de TT in Assen komt het nodige terug deze ochtend en de vakanties zijn begonnen in het noorden, er was dus veel verkeer op de weg.
Zuchtend en duimen draaiend om wat snelheid, zet ik me naast de telefoon neer, als ik even daarvoor een aardige vrouw van de alarmcentrale verteld heb wat er aan de hand is. Ik heb haar ook gelijk gezegd, dat ik op weg was hier in Vught naar de toertocht voor gehandicapten en ze leefde helemaal mee.
Ze zou proberen mij ertussen te plaatsen, want net als ik, vond ze het toch wel heel erg als er iemand teleurgesteld zou worden.
Wat een stress naast de telefoon, van mezelf dan.
Gelukkig kwam na dik een half uur wachten de bekende gele bus voorgereden, de monteur van de ANWB.
Hij stelde vast wat ik inmiddels ook al had gezien, dat er een nieuwe ventieldop ( net de dag er voor erop gezet ) te strak aangedraaid was en dat daardoor de band langzaam was leeggelopen.
Het voordeel hiervan was wel, dat het euvel snel was verholpen.
Ik dus snel op weg, het was inmiddels al 12.00 uur geweest.
Om 12.10 kwam ik het Marktveld opgereden en ik werd net omgeroepen, want natuurlijk stond Marian, mijn passagier, al op me te wachten.
Na me snel gemeld te hebben, heb ik me over Marian ontfermd, want we zouden zo weg gaan rijden.
Jammer dat ik vooraf zoveel leuke momenten heb gemist, veel mensen niet heb kunnen spreken en vooral geen foto’s heb kunnen maken vooraf gaand aan de rit. Dat kun je niet meer overdoen dit jaar.
Tijdens de rit voelde de motor niet lekker aan, toch te zacht opgepompt stelde ik vast. Of misschien liep de band toch wel weer langzaam leeg en was er meer aan de hand? Dat rijdt niet echt lekker ontspannen kan ik je zeggen en zeker niet met
een kwetsbaar persoon achterop. De motor stuurde gewoon erg zwaar.
Ik heb zo min mogelijk mijn ongerustheid laten blijken om de dag van Marian niet te bederven, maar ik wist niet hoe gauw ik bij ons bekende rustpunt restaurant ” in ‘t Groene Woud” moest kijken naar mijn achterband.
Was hij nog net zo hard als toen ik thuis weg reed?
Dat bleek gelukkig het geval en het 2e deel zat ik toch wat meer relaxed op de motor, al bleef hij erg zwaar sturen.
De rit was prima, al hadden we pech met de Dungense Brug in het 1e deel. Hij ging steeds voor één boot open (wordt tegenwoordig op afstand bediend) en dit gebeurde tot vijf keer toe heb ik me laten vertellen.
Dat gaf veel oponthoud en de pauze is daardoor dan ook wat ingekort had ik gemerkt.
Het 2e deel verliep verder vlekkeloos en er kon onderweg genoeg gepraat en gelachen worden. Ik had Marian nl. voor de 2de keer op mijn motor zitten.
De aankomst op het Marktveld was geweldig. Het was er reuze gezellig en de stemming was feestelijk. Er was live muziek en dat klonk heel goed.
De dag is gelukkig positief afgesloten zonder ongelukken of andere vervelende dingen en ik weet zeker, dat zowel de motorrijders als de passagiers met een goed en tevreden gevoel naar huis zijn gegaan.
En dus tot volgend jaar maar weer.
Joke Lexmond